Met de auto van LV naar SLC
Door: Johan Steenks
Blijf op de hoogte en volg Johan
21 Maart 2005 | Verenigde Staten, Salt Lake City
Dag 3 (20 maart 2005)
Nou, nou dat slapen wil nog niet erg lukken. In plaats dat ik nu om 2.00 uur klaar wakker ben, omdat ik het gevoel heb dat het middag is, gaan er op de gang een aantal Amerikanen helemaal uit hun dak omdat ze 3 dollar hebben gewonnen. Zonder enige vorm van schaamte en gevoel dat het midden in de nacht is, gaat het volume maar niet naar beneden. Nadat we het geblèr op de gang hebben gehad, lijkt de rust te zijn wedergekeerd. Maar nee hoor, er is beneden in de straat nog iemand te vinden die z’n autoalarm nog effe wil testen voordat ie plat gaat. Tja, zo duren de nachten dus lang. Ook als er ook nog een trein ergens ver weg de halve nacht met een luid gefluit iets probeert duidelijk te maken wat voor ons als Nederlanders niet is te begrijpen. Maar gelukkig met wat geduw en getrek van het kussen krijgen we het voor elkaar om tussen de geluidsfragmenten wat te slapen en wat bleek, zelfs zo diep dat we van ellende om 7:00 uur uit ons bed stuiterde omdat er een wekker ging.,.%!*#%. Nadat ik alles had plat geslagen op het nachtkasje, viel het kwartje… het was de telefoon. Geen idee wat iemand aan de andere kant wilde vragen. Want toen ik de telefoon eindelijk had, had ie inmiddels de geest gegeven. Zo we zijn wakker, dag 3 kan beginnen.
Eerst nog even ontbijten en dan een auto huren en naar SLC. Het ontbijten is op zondag zeer bijzonder. Dan is er namelijk een champagne ontbijt. Nou ik kan het iedereen aanraden om dit i.p.v. met je partner gewoon eens met je collega te doen. Heel bijzonder.
8:15 uur - het ontbijt zit er weer in. Deze keer was het spek met scrambled eggs. Eigenlijk was dat gisteren ook al en zal het de dagen erna ook zo zijn. Ja, het is ongelofelijk maar dit eten ze blijkbaar elke dag. Of je moet er geen moeite mee hebben om gewoon ’s ochtends al aan de patat, worstjes, hamburger en alles wat nog meer vet is te gaan zitten. Waarschijnlijk begin je dan ook meer in figuurlijke zin op hun te lijken en spreken ze je niet meer spontaan aan met; “Hey, hello, where do you guys come from!”. En dat zonder dat ze iets van ons accent hadden gehoord. Tja ….deze is voor het thuisfront. We zijn dus nog volslank! Want anders hadden ze ons wel herkend als 1 van hun.
Vervolgens hebben we een auto gehuurd bij Budget Car. Na ongeveer 1 uur administratieve rompslomp te hebben doorstaan kregen we hem eindelijk mee. We zouden op de route naar Salt Lake City nog even van de hoofdweg afbuigen om ook nog even een Nationaal park te bezichtigen. Dat leek een goed plan. Maar na 25 kilometer van de hoofdroute te zijn afgeweken om naar Bryce Canyon te rijden, kregen de slicks van onze Amerikaanse sloep het iets te zwaar. De sneeuw die begon als een flinterdun laagje op de weg, werd al gauw een laag waar het stuurwiel al snel zelf een aardige route in het parcours begon te vinden. Om nu niet helemaal de controle over deze sloep te verliezen, leek het verstandiger ook gezien de tijd, om de auto om te keren en dit fantastische idee maar te laten schieten. Dit bleek overigens lastiger dan voorzien. Het dwars zetten van de auto ging bijna vanzelf. Maar het laatste stukje om hem met zijn neus weer de andere kant op te krijgen, was een andere verhaal… Na een mooi herkenbaar zoemend geluid van slippende banden was het dan toch gelukt… We stonden dwars en de wielen willen niet meer… Dus… Nou da’s lekker dacht ik nog, moet ik er nog uit ook in die kou met mijn zondagse goed. Sta ik daar dus 1 minuut later, tot mijn knieën in de sneeuw mij een deuk in die motorkap te duwen en wat denk je. Nog geen centimeter verschoven, wel een hoop herrie. Bij nadere inspectie bleek dat ik ook helemaal geen wiel zag spinnen. Geen voorwiel of achterwiel dat maar enige moeite deed mij een handje te helpen… Na 2 minuten kreeg ik het verlossende signaal uit de cockpit…. Zeg, zal ik hem eens in de “R” van Reverse zetten…. AAAAAaaaaaargh…. Stond dat kreng in zijn parkeerstand. .^$#^#$^%.... 12345678910 (effe tot tien geteld)… Vind je het gek dat ie dan niet wil.. Stomme automaten!
Okay de bolide koerste nu weer terug naar het moment waarop we dachten volgens mij is het hier linksaf naar Bryce Canyon…
Okay de rest van de trip ging soepel. Om 16:15 uur stonden we voor het hotel in SLC. Nu nog even inchecken, auto wegbrengen, registreren bij Novell Brainshare en dan gaat het echte werk beginnen. De wat losse ontspannen toon van de teksten zullen vanaf dag 4 wat zakelijker worden. Tja, dan is het werk…
Groetjes,
René en Johan
Nou, nou dat slapen wil nog niet erg lukken. In plaats dat ik nu om 2.00 uur klaar wakker ben, omdat ik het gevoel heb dat het middag is, gaan er op de gang een aantal Amerikanen helemaal uit hun dak omdat ze 3 dollar hebben gewonnen. Zonder enige vorm van schaamte en gevoel dat het midden in de nacht is, gaat het volume maar niet naar beneden. Nadat we het geblèr op de gang hebben gehad, lijkt de rust te zijn wedergekeerd. Maar nee hoor, er is beneden in de straat nog iemand te vinden die z’n autoalarm nog effe wil testen voordat ie plat gaat. Tja, zo duren de nachten dus lang. Ook als er ook nog een trein ergens ver weg de halve nacht met een luid gefluit iets probeert duidelijk te maken wat voor ons als Nederlanders niet is te begrijpen. Maar gelukkig met wat geduw en getrek van het kussen krijgen we het voor elkaar om tussen de geluidsfragmenten wat te slapen en wat bleek, zelfs zo diep dat we van ellende om 7:00 uur uit ons bed stuiterde omdat er een wekker ging.,.%!*#%. Nadat ik alles had plat geslagen op het nachtkasje, viel het kwartje… het was de telefoon. Geen idee wat iemand aan de andere kant wilde vragen. Want toen ik de telefoon eindelijk had, had ie inmiddels de geest gegeven. Zo we zijn wakker, dag 3 kan beginnen.
Eerst nog even ontbijten en dan een auto huren en naar SLC. Het ontbijten is op zondag zeer bijzonder. Dan is er namelijk een champagne ontbijt. Nou ik kan het iedereen aanraden om dit i.p.v. met je partner gewoon eens met je collega te doen. Heel bijzonder.
8:15 uur - het ontbijt zit er weer in. Deze keer was het spek met scrambled eggs. Eigenlijk was dat gisteren ook al en zal het de dagen erna ook zo zijn. Ja, het is ongelofelijk maar dit eten ze blijkbaar elke dag. Of je moet er geen moeite mee hebben om gewoon ’s ochtends al aan de patat, worstjes, hamburger en alles wat nog meer vet is te gaan zitten. Waarschijnlijk begin je dan ook meer in figuurlijke zin op hun te lijken en spreken ze je niet meer spontaan aan met; “Hey, hello, where do you guys come from!”. En dat zonder dat ze iets van ons accent hadden gehoord. Tja ….deze is voor het thuisfront. We zijn dus nog volslank! Want anders hadden ze ons wel herkend als 1 van hun.
Vervolgens hebben we een auto gehuurd bij Budget Car. Na ongeveer 1 uur administratieve rompslomp te hebben doorstaan kregen we hem eindelijk mee. We zouden op de route naar Salt Lake City nog even van de hoofdweg afbuigen om ook nog even een Nationaal park te bezichtigen. Dat leek een goed plan. Maar na 25 kilometer van de hoofdroute te zijn afgeweken om naar Bryce Canyon te rijden, kregen de slicks van onze Amerikaanse sloep het iets te zwaar. De sneeuw die begon als een flinterdun laagje op de weg, werd al gauw een laag waar het stuurwiel al snel zelf een aardige route in het parcours begon te vinden. Om nu niet helemaal de controle over deze sloep te verliezen, leek het verstandiger ook gezien de tijd, om de auto om te keren en dit fantastische idee maar te laten schieten. Dit bleek overigens lastiger dan voorzien. Het dwars zetten van de auto ging bijna vanzelf. Maar het laatste stukje om hem met zijn neus weer de andere kant op te krijgen, was een andere verhaal… Na een mooi herkenbaar zoemend geluid van slippende banden was het dan toch gelukt… We stonden dwars en de wielen willen niet meer… Dus… Nou da’s lekker dacht ik nog, moet ik er nog uit ook in die kou met mijn zondagse goed. Sta ik daar dus 1 minuut later, tot mijn knieën in de sneeuw mij een deuk in die motorkap te duwen en wat denk je. Nog geen centimeter verschoven, wel een hoop herrie. Bij nadere inspectie bleek dat ik ook helemaal geen wiel zag spinnen. Geen voorwiel of achterwiel dat maar enige moeite deed mij een handje te helpen… Na 2 minuten kreeg ik het verlossende signaal uit de cockpit…. Zeg, zal ik hem eens in de “R” van Reverse zetten…. AAAAAaaaaaargh…. Stond dat kreng in zijn parkeerstand. .^$#^#$^%.... 12345678910 (effe tot tien geteld)… Vind je het gek dat ie dan niet wil.. Stomme automaten!
Okay de bolide koerste nu weer terug naar het moment waarop we dachten volgens mij is het hier linksaf naar Bryce Canyon…
Okay de rest van de trip ging soepel. Om 16:15 uur stonden we voor het hotel in SLC. Nu nog even inchecken, auto wegbrengen, registreren bij Novell Brainshare en dan gaat het echte werk beginnen. De wat losse ontspannen toon van de teksten zullen vanaf dag 4 wat zakelijker worden. Tja, dan is het werk…
Groetjes,
René en Johan
-
21 Maart 2005 - 07:49
Dione:
Jee zitten jullie daar weer!?!
En nog wat gewonnen bij de fruitmachines!!
Veel plezier en geniet!
Dione -
21 Maart 2005 - 09:43
Norbert-Jan:
Mannen,
Ik heb het verhaal nog niet helemaal gelezen, maar ik begrijp dat jullie meer verstand hebben van Novell dan van automaten....
Ondanks mijn scepsis in het begin...veel plezier en steek er wat c.q. veel van op!!!
Groet,
NJ -
21 Maart 2005 - 12:09
Erik:
Als ik het zo lees, is het de laatste keer geweest naar de Brainshare. Jullie hebben alleen maar fun i.p.v dat jullie wat opsteken :-)
Sterkte de rest van de week met het wachten. -
21 Maart 2005 - 15:29
Simone:
He heren, erg leuk om jullie verhalen zo te kunnen lezen. Hopelijk hoeven jullie niet meer zo lang op alles te wachten...
En Johan, hopelijk hoef ik ook niet zo lang te wachten op jouw input ;-)
Groetjes Simone -
21 Maart 2005 - 16:36
Pa:
He Johan en Rene,
Nou we zijn wel jaloers, als we zo de foto's zien denken wij dat we ook maar even langs moeten komen. Maar helaas kan dat niet, want we moeten jullie ophalen op Schiphol. Jammer dat jullie geen uitstapjes in de Canyon hebben kunnen maken. We hopen dat jullie, ondanks de ontberingen voldoende zijn uitgerust om de komende week vol overgave aan Brainshare te beginnen. Veel plezier en
geniet en neem ook je rust.
P&M -
21 Maart 2005 - 19:25
Je Liefste Tante!!!:
He hallo daar!!! wat leuk om je zo te volgen. Ik moet toegeven dat een zakenreis niet altijd leuk is. En vooral vermoeiend is. Maar gelukkig hebben jullie daar geen last van!!! Blijf vooral schrijven en nog veel plezier Groetjes tante G en R en S.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
