De reis

Dag 1 (18 maart 2005)

Zo, we zijn er klaar voor, de koffers gepakt en afgeladen gaan we naar Schiphol. Het is nog een grote verrassing wat er in Las Vegas allemaal uit de koffer van René gaat komen want dat kreng weegt als dieplood. “Ja hallo”, roept ie wat steunend en kreunend achter mij; “ik moest toch het hele rekencentrum meenemen?” Nou daar komen we later in de week wel op terug (incl. foto's).

Gelukkig staat deze mooie dag in het teken van wachten... Lees veeeel wachten. Het begon al op de A4 (file) en vervolgens bij de paspoortcontrole op Schiphol. Maar gelukkig stond er deze keer geen grote neger om mij met mijn bagage ondersteboven te keren. Gelukkig liep deze controle goed af. Nou op naar Gate G03 en jawel ook weer een lange rij. Na wat vragen over wie, wanneer je zooi in alle tassen en koffers heeft gestopt mag je eindelijk door de laatste controle (dus weer je riem af, laptop uit je tas, etc.). Na het zweet van je voorhoofd te hebben geveegd, ploffen we neer in het vliegtuig van United Airlines UA 909.

Nou, kom maar op met de drank en eten en start die bioscoop maar, we zijn er klaar voor. Maar het zit weer eens niet mee. De techniek laat het afweten. We hadden net bekeken hoe we de vlucht met de juiste films zo optimaal mogelijk konden uitzingen. Krijgen ze die band met de films niet gestart.#%!&%&... Dus......

Nou da's lekker dan. Gelukkig na 30 minuten en het aanmelden van een storing door zo'n 250 passagiers werd plan B gelanceerd. Gewoon alle films achter elkaar zetten en te beginnen met de meest slechte.... aaaaaaargh.

We begonnen ons toch wat zorgen te maken over de staat van het toestel, want nog geen uur later staat er iemand in de gang van het toestel met de deur van het toilet in zijn handen.!?!?.. Oeps... Die kan dus effe niet meer worden gebruikt. Of je moet wel van een hele vrije opvoeding hebben genoten en dan ga je waarschijnlijk wel gewoon op die doos zitten zonder enige schaamte. Tja wat doe je in zo'n geval. Je plas 12 uur ophouden is ook niet echt een oplossing. Voor je het weet is de druk inmiddels zo hoog dat het water je tot aan je lippen staat. Dus jawel daar is ie weer, je gaat gewoon in de rij staan voor een toilet wat je nog wel afschermt tegen de inkijk van de hele cabine!

Nou gelukkig, deze vlucht hebben we weer overleeft. Nu op naar de US immigration post om je daar te laten registreren als bezoeker van dit prachtige continent. Maar voordat we ook maar iets in de beurt kwamen van een balie die ons hier zou kunnen helpen stonden we weer in de rij. Het was net de Efteling met al dat gezigzag. Vanaf het punt waar we aansloten was het nog maar 1 uur en een minuut of 15. Dus leek mee te vallen... zucht. We hadden ook geen zeeën van tijd want onze volgende vlucht was al weer over 2 uur. Nou het lange wachten werd beloond met een technisch hoogstandje “Quatro Login” i.p.v. “Single Sign On”. Eerst je paspoort, dan je linker wijsvinger gevolgd door je rechte wijsvinger en als laatste ook nog met je hele kop op de foto. Zo, als je nu nog wat uitvreet in dit land komt je zeker nooit meer weg. Of je moet in Vegas geld genoeg winnen voor een plastisch chirurg.
Na het verlaten van deze controle moesten we snel opschieten om niet te laat te komen bij de volgende incheck balie. Dus snel met een daarvoor bestemd metrotreintje naar een andere hal om vervolgens weer in een rij te staan voor controle... (weer je riem uit je broek, laptop uit je tas, schoenen uit etc. etc). Het is inmiddels de 4de keer dus je krijgt er inmiddels wat handigheid in. Nu we ook deze test met vlag en wimpel hebben doorstaan is het stevig doorlopen naar de Gate waar we onze vlucht naar Las Vegas hebben. Na wederom een rijtje, ploffen we weer neer in de oncomfortabele stand waar je net met de vorige vlucht je rug mee hebt verrekt.

Het vliegtuig vertrekt gelukkig op tijd en hier horen we geen gemopper vanuit de cockpit over een videosysteem dat het niet doet. Dus we zetten ons schrap en ja daar komen de schermen uit de lucht vallen... EEN METER OF 4 VOOR ONS!?!? We waren even vergeten dat we half boven de vleugels zaten en dan heb je geen monitor, ja pal boven ons hoofd. Die is niet te volgen.!.. Maar gelukkig we hebben er niets aan gemist. De films die volgens de handleiding waren gepland, stonden zeker niet op de schedule van de vlucht. We hebben een half uur naar Eigen Huis en Tuin op z’n Amerikaans zitten kijken en er maar voor gekozen het videosysteem te laten voor wat het was.

Na 4 uur vliegen stonden we in Las Vegas. Nu alleen nog even de koffers halen en dan naar het hotel. Na het passeren van diverse gokkasten op weg naar de “Bagage Claim” kwamen we eindelijk in de ruimte waar we onze koffer zouden moeten vinden. Het leek we een feestzaal met veel muziek, TV schermen en zoveel herrie dat je jezelf bijna niet meer kon verstaan. Maar op band nummer 2 zou de koffer dus moeten liggen. Maar er kwam niets. Helemaal niets wat leek op de koffer van René en die van mij. Na een half uur werd zelfs de rolband stopgezet en hadden we nog steeds geen koffers. Nou dat kan er ook nog wel bij. Dus zijn we hier en daar maar eens wat gaan informeren.
Het bleek dat de tijd in Chicago, voor ons nog net genoeg was tussen de twee vluchten, (wij zijn natuurlijk SUPER snel) maar voor de koerier die onze koffers nog in het zelfde vliegtuig moest frommelen was die wat te krap. Dus de koffers komen met een andere vlucht.

Okay, dan maar zonder koffers naar het hotel. Ze zouden daar door UA worden afgeleverd (als dat verder wel goed gaat?).

Aangekomen in het hotel “Stratosphere” merk je er eigenlijk helemaal niets van dat je een hotel binnen loopt. Sterker nog we waren maar wat blij dat we onze koffers nog niet bij ons hadden. We hebben (niet overdreven) 20 minuten lopen zoeken naar de receptie. Deze bleek later achter de honderden gokkasten ergens verscholen in een hoekje te staan. Tja dat verwacht je niet.

Vervolgens zijn we van moeheid omgevallen in onze kamer op de 14 verdieping van dit hotel. Het was inmiddels 5:00 uur Nederlandse tijd...

René en Johan